Nieuwe website

Voor degene die af en toe een nieuwe foto van hoogstwaarschijnlijk ergens dichtbij willen zien verschijnen is er nu www.bencreemers.be 

Week 29 & 30 Brazilië met tussenstop in Bogota, Columbië

het is dinsdag 4 juni 2013 als ik deze blog schrijf. Dag 211. Nog een halve voormiddag te gaan in Sao Paulo voor ons vliegtuig naar het Belgenland vertrekt. Hoe hard ik er ook naar uitkijk iedereen terug te zien, het is toch met tranen in de ogen. De vlieger brengt ons van Lima via Bogota in Columbië naar Sao Paulo. We hebben enkel een avond en een nacht in Bogota en daar hebben we snel spijt van. 2 Colombiaanse vrienden nemen ons mee op sleeptouw doorheen de stad. Het is een zaterdagavond en een feestweekend dus dat komt goed uit! We slenteren langs en door drukbevolkte pleinen en straatjes en eindigen in een salsacafé. Muziek, dansen (van dat gedans waar wij, Europeanen, stikjaloers op zijn) en pintjes: leve Latino America!

Na het 2e vliegtuig in 1 weekend komen we aan in de grootste stad van Brazilië: Sao Paulo waar we een slaapplaats hebben bij 2 vrienden die we hebben leren kennen in Bolivië. Het doet deugd Ana en Guimmy weer te zien. Op een zondagavond aangekomen wil zeggen dat op maandag alle museums gesloten zijn. De centrale markt is wel open. Sau Paulo is echt enorm groot dus we zijn blij dat de metro ons naar de juiste plaats brengt. Onderweg naar de markt is het onbeschrijfelijk hoeveel mensen hier dakloos zijn. Ik word er stil van en vraag me of hoe dit probleem ooit oplosbaar wordt.
De regen in de namiddag doet ons schuilen in treinstation Luz, een van de mooiste van SP. Het is de moeite maar onze Antwerpen Centraal is toch nog net even iets anders. Voor onze bus naar Rio De Janeiro vertrekt, trekken we naar het stadion van SP waar ze een voetbalmuseum geopend hebben. Dit is ongetwijfeld het sjiekste museum dat ik ooit gezien heb. Het is duidelijk dat Brazilië zich voorbereidt op de wereldbeker 2014 want hier is ontzettend veel geld ingepompt. Natuurlijk draait het om voetbal en zijn belangrijkheid in Brazilië (we worden verwelkomd door een tegen de muur geprojecteerde Pele) maar het geeft ook een mooi beeld van de geschiedenis van dit land.
Rio De Janeiro! Zon, zee, strand en vooral veel vrouwen in strings, of zoals onze uitbater van de hostel in Ubatuba het noemde: flosdraad. Ik las de blog van 2 vrienden die 2 jaar geleden in Zuid Amerika geweest zijn en ze vertelden dat ze de mensen hier veel knapper verwacht hadden. Ik dacht hetzelfde maar dat valt inderdaad een beetje tegen. Maar dik, dun, klein, groot, ze lopen allemaal rond in kleine driehoekjes en veter op het strand. We kijken dan ook onze ogen uit op Ipanema Beach. Omdat hier volgend jaar de wereldbeker georganiseerd wordt, kunnen we het Maracana stadium niet missen. Het is pas afgewerkt en de openingsmatch is overmorgen dus we kunnen er niet in, verdorie. 's Avonds brengt een kabelkar ons tot op het hoogste punt van de Sugar Loaf mountain. 396 meter hoog. We komen net op tijd aan voor zonsonderdgang dus we zien alle lichtjes aangaan in de stad. Rio De Jeneiro, bergen en zee zover als we maar kunnen kijken. We zien zelfs vliegtuigen landen en opstijgen.
De 4 laatste dagen van onze reis brengen we door op een strand in Ubatuba. De ideale chillplaats voor het einde van onze 7 maanden. We slapen in de fijnste hostel tot nu toe, surfen voor een laatste keer op Zuid Amerikaanse golven en smullen van een visbarbeque. Het is zot te beseffen dat we binnen enkele dagen terug op Belgische bodem staan. Op onze laatste avond openen we een fles op het dakterras van Guimmy en Ana, terug in Sao Paulo. Voor onze laatste dag wandelen we naar de Banespa Tower vanwaar we de deze stad en zijn grootte kunnen bewonderen. Om 13u nemen we de laatste bus van onze reis naar de luchthaven. Wat een ontzettend dubbel gevoel want wat een enorme ervaring is dit geweest. Tis moeilijk beseffen dat dit het einde is. MAAR Frank geeft goed weer in België en het wordt dringend tijd iedereen weer terug te zien en Duvels te heisen. Haddich en tot inne week!

Liefs
Ben en Hannelore

Week 26, 27 & 28 Peru

Via de Lake Titicacakant in Bolivië steken we de grens over naar de Lake Titicacakant in Peru. Vanwaar we, na een nachtje crashen in Puno, meteen de bus nemen naar Arequipa. Arequipa betekent 'stad achter de berg' en bij het binnenrijden van de stad rijst de vulkaan Misti op. Peru is het 4de land dat we in Zuid- Amerika bezoeken en is weer helemaal anders dan de vorige drie. Minder westers en traditioneler dan Chili en Argentinië, rijker en moderner dan Bolivië. Ook vind ik Arequipa met zijn koloniale gebouwen, zijn Plaza De Armas en zijn gigantische kathedraal (mét Belgisch orgel!) aangenamer en mooier dan de steden in Bolivië. Na een dagje stadverkenning hebben we het klooster Santa Catalina bezocht wat voor mij zeker een van de hoogtepunten van de reis is. Een verzameling van religie, historiek, kunst en een ongelooflijke architectuur. Voor mensen die Peru op het reisprogramma hebben staan: noteer! Na Arequipa en het nodige busgezoek aangekomen in de Colca Canyon voor onze Condor-zoektocht. Een canyon meer dan 2 keer zo diep als de Grand one! Condors? Check! Zo'n 10 in totaal die rakelings langs onze hoofden scheuren, zich goed bewust zijn van hun publiek en showkes opvoeren. Na een zo mogelijk nog groter busgezoek terug de bus op naar Cusco/ Cuzco (ge moogt kiezen), de hoofdstad van de Inca's en opnieuw vind ik deze stad erg mooi om in rond te wandelen, zeker het oude deel ervan. Cusco is onlosmakelijk verbonden met een bezoek aan Machu Picchu, de stad de inca's die niet door de spanjaarden gevonden en veroverd is geweest. Ook dit is een van de hoogtepunten, zo niet hét hoogtepunt van onze reis voor mij. De stad ligt verborgen tussen de bergen en vanuit het aangelegen dorpje Aguas Calientes kan je, mits goed zoeken, een klein stukje ervan zien. Eens je dan boven komt en de werkelijke grootte aanschouwt is het echt sjiek. Een klein beetje magisch zelfs. Na een bezoek aan de aguas calientes in Aguas Calientes de bus op naar Ica en Paracas voor zandsurfen en een tripje naar de 'Galapagos for the poor' (en dat zijn we): The Ballestas Islands. Onze laatste dagen in Peru brengen we door in Lima. Rondwandelen, souveniers kopen (alweer, heuij heuij!!), Ben's Kindl kwijtraken en de frustratie eraf surfen. Morgen de vlieger op naar onze laatste bestemming: Brazil.

Week 20, 21, 22, 23, 24 & 25 Woestijngewijs naar Bolivië

We kiezen ervoor om van Argentinië opnieuw de grens over te steken naar Chili en zo naar Bolivië te reizen. De weg van Salta (Argentinië) naar San Pedro De Atacama woestijn (Chili) is een must volgens verschillende bronnen en ondanks een gigantische kater (alcohol komt op grote hoogte pakken zwaarder aan dan thuis) is het een van de mooiste omgevingen tot nu toe. In San Pedro regelen we een tour naar Bolivië. Na het doorfietsen van de Valle De La Muerte, het aanschouwen van een zeer coole zonsondergang in Valle De La Luna en het drijven in de zoute Laguna De Cegar, kruipen we de jeep in voor de volgende 3 dagen. We steken de Boliviaanse grens over en ook deze trip is echt de moeite waard. We zien rode en grijze lagunas, geisers, flamingos met hopen, hebben een lama als huisdier in de eerste slaapplaats, slapen de 2de nacht in een hotel waar alles, van stoel tot tafel tot bed tot muren, van zout gemaakt is en eindigen op de grootste zoutvlakte ter wereld in Uyuni. Dit is echt een onwaarschijnlijke ervaring en de zonsopgang daar is ongetwijfeld de mooiste die ik ooit zag. Om van de omgevingen tijdens de trip nog maar te zwijgen.
Van Uyuni naar Tupiza tijdens de meest onaangename bustrip tot nu toe (lees: koud, ontbrekende ramen vervangen door plastiek en onverharde weg). Bolivië is zo anders dan Chili of Argentinië en ik heb de indruk hier het 'echtere' Zuid Amerika te zien en te voelen. Het is duidelijker armer dan de 2 voorgaande, maar ook traditioneler en veel minder westers. Niet westers, eigenlijk. Boliviaanse vrouwen zijn gekleed in gekleurde ronde hoepelrokken, dragen gekleurde vestjes gemaakt van wol, hun haar zit in 2 vlechtjes netjes afgebonden met een versiering en allemaal dragen ze een bolhoed op het hoofd. Spullen en kinderen worden via een wikkeltruc in een traditioneel Boliviaans kleed gewikkeld en op de rug gebonden. Mooi om te zien. Tupiza, aka the wild wild west van Bolivië. Dit keer geen boot, fiets, trein, wandelschoenen of bus, maar wel een paard waarmee we 2 dagen de omgeving verkennen. Niemand die zich geen echte cowboy zou voelen hier en hoewel Ben nooit langer dan 5 minuten op een paard zat, is hij de beste cowboy van ons allemaal. Onze kont, rug, been- en liespieren laten wel behoorlijk van zich horen de volgende 5 dagen. Potosi is onze volgende stop. In de mijn 'Cerco Rico' stierven 8 miljoen mensen en ook vandaag riskeren mannen er nog elke dag hun leven. Een ervaren mijnwerker leidt ons rond en laat ons zien hoe het leven van een mijnwerker eraan toe gaat. Het zijn schrijnende omstandigheden. Dag in dag uit de mijn in voor (de wettelijke toegestane maar vaak meer dan) 8uur werk in complete duisternis met enkel een hoofdlampje. De toegestane leeftijd is 18 maar we zien jongens van 15 jaar daar beneden...
Via Sucre reizen we door naar La Paz. Grote, witte gebouwen en een mooi stadsplein. Heel anders als de 3 vorige stadjes. In La Paz nemen we de tijd om souveniers in te slaan voor thuis en eventjes goed ziek te zijn. Bolivië verlaten zonder 'de schijterij', 't was te mooi om waard te zijn. We mountainbiken de 'meest dodelijke weg ter wereld' naar beneden, Ben beklimt Huayna Potosi (6088meter) en behaalt verdienstelijk 5800meter. Het is ongelooflijk hoe de hoogte een impact heeft op het volledige lichaam. Er is zo ontzettend weinig lucht waardoor mijn hele lijf zonder energie valt en ik ziek word. Geen berg voor mij, ik blijf steken op 5130 meter. Met een propellervliegtuig vliegen we van El Alto, de hoogste luchthaven ter wereld, naar Rurrenabaque waar de pampas op ons wacht. Rivierdolfijnen, alligators, toekans en nog 30 andere soorten vogels, hamsters zo groot als schapen, anaconda's en duizenden muggen. Ondanks dat Ben in 2 voeten door dolfijnen gebeten is en we onderuit gaan met onze brommer is het een goede week.
De San Pedro gevangenis in La Paz is een speciale gevangenis. Bewakers staan er enkel buiten en in de inkomhal, binnen wordt alles gegereld door de gevangenen zelf die leven volgens een bepaalde hiërarchie. Ze werken er (verkopen ijsjes, zelfgemaakte juwelen, eten, ...) en met dat geld wordt alles betaald en werken ze zichzelf omhoog op de ladder van 'gevangenen van San Pedro'. Misdadigers mogen niet buiten, vrouwen en kinderen van wel binnen. Vroeger werden er rondleidingen georganiseerd voor toeristen (door gevangenen zelf, voor geld uiteraard) maar sinds het boek 'Marching Powder' over de werking van de gevangenis, wordt dit niet meer toegestaan. In Rurrenabaque vertelt een jongen van New York dat er een Belg opgesloten zit in San Pedro en we gaan hem bezoeken tijdens onze laatste week in La Paz. Benjamin had als 18-jarige het plan drugsbaron te worden en is op 21-jarige leeftijd aangehouden op de luchthaven van La Paz op weg naar huis met cocaïne verstopt in zijn kleren. Hij zit al 1 jaar en 4 maanden opgesloten en zijn proces wordt elke keer uitgesteld. Op deze manier kan hij natuurlijk niet terug naar België. Hij heeft wel een gsm waardoor hij contact kan houden met zijn ouders. De eerste dag mogen we enkel met hem praten achter tralies. De volgende dag zeggen we dat we familie zijn en worden we toegelaten in de gevangenis. We praten 2 uur met hem in zijn cel. Benjamin is een slimme jongen die een fout gemaakt heeft waarvan hij zich bewust is. Hij is een boek aan het schrijven en wil na zijn tijd graag in het bedrijf van zijn vader aan de slag gaan. Met drugs wil hij niets meer te maken hebben. We nemen afscheid en het is een raar en moeilijk gevoel hem daar te moeten achterlaten. We hopen dat hij snel een proces krijgt, zodat hij zijn straf in België kan uitzitten.
Copacabana aan Lake Titicaca is onze aflsuiter in Bolivië. Een wandeling op Isla Del Sol en de bus naar Puno, Peru!

Week 17, 18, 19 & 20

Na een nacht rijden over, in en tussen de Andes is het tijd voor Mendoza! Mijn nicht Lotte, haar Argentijnse vriend Adolfo en hun 2 dochtertjes hebben hier in december een homestay geopend en wij zijn de eerste week van maart te gast. Een echte aanrader: Homestay La Barrica! (Voor de brochure kunt ge bij mij terecht, maar vanzelfsprekend ook bij Lotte: liselotte.coninx@gmail.com.) Het doet deugd om familie te zien en nog eens Nederlands te praten. Aan Duiters, Amerikanen, Australiërs en Engelsen geen gebrek, maar veel Belgen komen we onderweg niet tegen. Onze eerste week in het 2de grootste land van Zuid- Amerika is een week vol wijn en olijven proeven, kopen, consumeren en een echte Argentijnse bbq, klaargemaakt door the master of asado himself: Adolfo. Samen met onze persoonlijke Argentijnse gids bezoeken we nog de hoogste berg van Zuid-Amerika ‘Acongagua’ en genieten we 6 dagen in Mendoza City. Lotte, Adolfo, Josée, Luna en Nienke: BEDANKT!
De 2 volgende stops zijn Bariloche en El Bolson. Bariloche wordt beschreven als het Zwitserland van Argentinië en zo ervaar ik het ook. Een stadje ten midden van de bergen vol zwitserachtige houten huisjes. Naast onze wandeling door de bergen is de biefstuk die we de laatste avond eten zeker het vermelden waart. Argentinië staat bekend om zijn goed vlees en dat weten ze in Bariloche wel te bevestigen. Als ik Ben eraan herinner, twinkelen de ogen en worden de lippen stevig afgelekt.

Het hippiemekka van Argentinië, El Bolson, blijkt niet zo heel erg hippie meer te zijn hoewel de eigenaares van onze camping een kaal hoofd met enkel een pluk haar achteraan heeft, juwelen over de hele hand draagt, eigen brood en confituur maakt en jointen rookt. Buiten het scoren van dure bustickets naar Puerto Madryn en het checken van het lokale marktje vooral gechilled hier. 

Na El Bolson doorgereisd naar Puerto Madryn, een kuststadje in Patagonië. We huren een auto en bezoeken het schiereiland Peninsula Valdes wat bewoond wordt door pinguïns, de grote familie van de zeehond (hond, leeuw, olifant) en walvissen. De walvissen zijn al onderweg naar betere oorden, maar we zien wel 5 orca’s. Wat een spektakel! De laatste dag hier brengen we twijfelend en discussierend door en we besluiten niet verder naar het zuiden te reizen. Met veel spijt, maar dat is natuurlijk een extra reden om terug te komen! 

We ondergaan de langste busrit tot nu toe en komen 35u later aan in Salta, het noorden van Argentinië. Hier springt Ben van een 35 meter hoge brug, gelukkig mét koord, en eten we onze laatste Argentijnse steak. Van hieruit zullen we onze tocht naar Bolivië verder zetten!

Week 13, 14, 15 & 16 America Latina!

Woensdag om 11.30u vertrokken uit Sydney, diezelfde woensdag om 11.15u aangekomen in Santiago, Chili. Lekker eten en genoeg drank om het 12,5u vliegen door te komen. We hebben dan ook gretig geprofiteerd van de gratis Bacardi Cola's, Gin Tonics en Rum Cola's. De eerste dagen doorgebracht in Santiago waar we ons volledig overgaven aan de gigantische jetlag. Gevolg: 6 dagen om 4u 's nachts wakker om dan de volgende middag in een diepe slaap te vallen. Ook even opgezocht hoe we in het vervolg deze klap van het lange vliegen kunnen vermijden. Antwoord: zo weinig mogelijk alcohol consumeren tijdens het vliegen en bij aankomst meteen leven in het ritme van bestemming. Tja...
Santiago bezocht met behulp van onze Colombiaanse vriend Julian die al een tijdje in Chili woont. Hij dompelde er ons onder in de lokale cultuur en in de Terremotto. Terremotto is een roos (zoet) of bruin (niet zoet) drankje met een grote schep ijs in en veel alcohol. Godzijdank aten we erna een completa (Chileense burger met tomaten, advocade, worst en veel mayonaise) of we waren niet recht blijven staan. Na Santiago de bus op naar Valparaiso. Een kleurrijk stadje aan de zee. Aangeraden om 'te verdwalen in de heuvels' en dat hebben we dan ook gedaan.
Omdat Zuid-Amerikanen Spaans spreken en geen Engels, volgden we een snelcursus Spaans in het surfdorpje Pichilemu. Chilenen staan bekend om hun snelle Spaans. Ze verzinnen eigen woorden en kappen bestaande woorden af. Geen erg slim plan om de taal in Chili te leren dus, maar een kleine basis is echt nodig voor de komende 3,5 maanden. Een beschrijving van de week: 's morgens Spaans leren, wat proberen surfen en elke dag 3u naar de les! Dit samen met 2 Australiërs: Jake en Evan. Ze hadden beide nog nooit een andere taal geleerd. Jake zei over het Australisch alfabet dat het ongeveer 10 letters kende, dit zorgde voor grappige taferelen. Ook de vraag van Ben 'Do you fok kangooroos in Australia?' werd op hilariteit ontvangen. Met andere woorden, twas een toffe week.
Chili afgesloten in het noorden. Daar hebben we onze tent opgeslaan in Pisco Elqui, de valley van de Pisco. Op de mounainbike de omgeving ontdekt en een aantal flessen Pisco ingeslaan. Een likeur gemaakt van druiven en er werd ons verteld dat er geen betere te vinden is dan in deze vallei. Snel opdrinken dan maar! De weg naar Mendoza ingezet met tranen aangezien onze camera (die ik een maand geleden in Australie nieuw gekocht had) gepikt was van onze tafel op de camping. Fucking Zuid-Amerika. Toch maar een nieuwe aangeschaft aangezien we binnen enkele weken naar Patagonië gaan. Met dank aan Randstad voor het storten van mijn eindejaarspremie!

Lotte, Adolfo, Luna, Nienke en Josee, tot heel snel!

Week 10, 11 & 12: The only place in the world where Mcdonalds is called ‘Macca’s’

Na 2,5 maand Azië is het tijd voor het 2de continent van de trip: Australië! Na 5 vluchten met Airasia is het Qantas deze keer. Voloende beenruimte, goed eten, goed drinken, filmpkes, een dekentje en een kussen. Lekker relaxen. De broer van mijn tante woont in Australië en de eerste 6 dagen mogen we bij hem en zijn ontzettend leuk gezin logeren. Een huis aan de haven van Balmain, op 45 min wandelen, 15 min met de bus of 20 min ferryafstand van Sydney. Ik vind Australië meteen een heel erg fijne plaats om te zijn. Misschien mede omdat de zon schijnt, maar Sydney heeft het zowat allemaal. Parken rondom de stad, een haven in het midden van de stad en ook het stadsgevoel is heerlijk relaxt. Deze plaats staat duidelijk niet voor niks in de top 10 van meest aangename steden. Omdat Australië behoorlijk onbetaalbaar is voor mensen op een budget, is goedkoop kamperen en leren surfen ons doel voor de volgende 2 weken. Byron Bay (700 km ten noorden Sydney) wordt de eindbestemming en liften de manier er te geraken. Na 5 min op de autostrade met de duimen in de lucht worden we opgepikt door Greg. Hij kan ons meepakken tot Newcastle, dan zijn we toch al 150 km op weg. Na het horen van onze plannen, biedt hij ons een kamer in zijn huis aan. ‘I live near the beach and have a spare room and some surfboards you can lend. Maybe you can check that first and if you’re not satisfied, I can drop you off on the highway in Newcastle, no worries.’ Uiteindelijk 5 schitterende dagen bij Greg gebleven, dolfijnen gezien tijdens het surfen en Ben kan rechtstaan op een plank! Bij mij is het eerder plankliggen en blijven liggen, maar 't is toch een begin. We hebben ook onze eerste koala gespot! Na het meemaken van de heetste dag ooit in Sydney, besluiten we de mogelijk slechtste periode van het hele jaar aan de kust te skippen en naar Melbourne te vliegen. Geen stormen hier. Wel zon! Na 3 pogingen een 'relocation van' te pakken te krijgen (dit is een camper die van punt A naar punt B gereden moet worden. Deze is gratis en ook het aantal nodige km's wordt kado gedaan) krijgen we groen licht voor eentje die van Melbourne naar Sydney gereden moet worden. 4 bedden, frigoke, vuur en een volle doos van de aldi (ja, die hebben ze hier! :) ) vanachter in de bak. De ideale manier om onze trip down under af te sluiten. We doen een stuk van de Great Ocean Road en rijden dan inlands door naar Sydney. We zien schitterende natuur en het is hier echt zoals we het op tv zien. Ranges en farms met weiden vol black angus en paarden die ze gebruiken voor het bijeendrijven van het vee. Net als we dachten dat we alles gehad hadden, zien we kangoeroes. De laatste avond surften we op een zetel bij een homokoppel. De fles whiskey die we uit Myanmar meebrachten, gaven we cadeau en mocht er meteen aan geloven. Het werd een schitterende avond. Klaar voor Zuid Amerika!

Week 10: Futurama

We sluiten het eerste grote deel van onze reis af in Singapore, vanwaar onze vlieger naar Sydney opstijgt. We gebruiken onze 3 dagen hier om bij te slapen van de toch wel uitputtende trip doorheen Vietnam, wat nieuwe dingen aan te schaffen en Singapore een beetje te verkennen. We trekken ‘s avonds naar Marina Sands en zien wat mensen bedoelen als ze Singapore beschrijven als ‘behoorlijk op de tijd vooruit’ en ‘futurama in het echt’. De 3 gigantische torens van het Marina Sands hotel zijn omringd door water, een haven en een geweldige skyline. Alles blinkt, geeft licht en is uitermate proper. De volgende dag doen we een poging er zo net mogelijk uit te zien (geen evidentie als ne trekkersrugzak uw kleerkast is voor 7 maanden) en gaan eentje (2 is niet mogelijk wegens onbetaalbaar) drinken in het hotel. De 3 torens zijn verbonden door een skypark met bar, restaurant en het bekende infinity pool. We zien de sjiekste uitzichten van heel Singapore en worden door een Australiër uitgenodigd in zijn 800 dollar kostende kamer. ‘Ik had nog wat geld over en als ge zowat ouder wordt, mogen er eens uitspattingen zijn.’ En bij deze hebben wij het hotel ook eens van de binnenkant gezien. Nice! Klaar voor Oz en z'n Ozzys!

Week 7, 8 & 9: Door Vietnam in top gear!

Na een dikke maand van bussen, scooters, minivans, taxi’s en een aardappeltruck is het tijd voor eigen vervoer! Peter, een ex-collega van Ben en zijn vriendin Marjolein zijn ook op doorreis in Azië en we ontmoeten hen op 23/12 in Ho Chi Minh City, Vietnam. Dit is de stad van de orde in de gigantische chaos van de brommerkes. Echt waanzin wat daar verzamelt voor een rood licht. Het doel van deze 3 weken Vietnam: op den tuf van zuid Vietnam (Ho Chi Minh City) naar het noorden (Hanoi). 1ste stap: een brommer zoeken. En vinden! Na een aantal uurtjes internetwerk en rondwandelen vinden we 2 Honda Wins. Een grondig onderhoud, het kopen van helmpkes en een bezoek aan het oorlogsmuseum later kunnen we aan onze tocht beginnen! De rit zal uiteindelijk 15 dagen duren en zo’n 20tal reparaties tellen. Ik bespaar jullie een te lang verhaal: we hebben blijkbaar 2 niet zo heel goeie brommers gekocht, we hebben ze te zwaar beladen en er te hard mee gereden de eerste dagen. Het is dus eigenlijk ook een beetje onze eigen schuld en de laatste 5 dagen minder hard rijden verlopen gelukkig wel redelijk vlekkeloos.

Vanuit het warme zuiden naar het kouden noorden rijden wil zeggen ongeveer 2300km doen. Dit met een brommer die 50km/u haalt is geen evidente klus die lange (lees: dagelijks van 5.30u tot 17u onderweg zijn), soms erg koude dagen vraagt, maar we hebben het gehaald en het was meer dan de moeite waard! Onderweg gestopt op plaatsen zoals Cu Chi, Nha Trang beach (waar we met een heuse beachparty op 29/12 nieuwjaar gevierd hebben), Danang (waar we Marjolein en Peter kwijtgespeeld zijn, maar gelukkig ook weer de volgende morgen terugvonden), Hue, Hoi An, een fantastische world heritage site ergens onderweg (waar de look a like van Duke Nukem ons een rondleiding regelde) Halong Bay (dat we bezocht hebben via een mooie boottour met lekker eten, fijne bedden maar een enorme eikel als gids) en Hanoi, ons grote einddoel! Maar net het mooie aan deze 3 weken Vietnam met de brommer is dat we ook het echte Vietnam en zijn bevolking gezien en beleefd hebben. Het volk dat vaak heel enthousiast reageert op blanke toeristen, zeker als er 2 blonde vrouwen bij zijn. Aanraken, op de kont gekletst worden, samen foto’s maken en minutenlang mijn haren moeten afstaan voor wat geaai en gewrijf hoorde er elke keer bij. Op elke hoek van elke straat is er een Hondashop waardoor onze brommers 20 keer snel en voor geen geld gefixt werden. Vietnamezen die zelden met toeristen in contact komen, kennen geen Engels en ook onze gebarentaal zorgde voor de nodige miscommunicatie. Erg handig is wel dat ne wc ne wc is in Vietnam en we dus bij gevolg elke dag in koeien van letters WC op onze hand schreven. ‘Yes yes, we have!’ en dan mochten we gebruik maken van het toilet ergens achterin. Zittend, staand boven een frans toilet of op plaatsen waar de put moeilijk te vinden is. Vietnamezen kennen geen privacy en achtervolgen u tot in de slaapkamer en kijken over uwe schouder mee in uwe portefeuille of notities.

Wat we ook ervaren hebben, is dat het 2 maanden erg koud is in Noord Vietnam maar het ‘gezellig’ buitenzitten met z’n allen niet naar het warme binnen verplaatst. Eten, koffie drinken,… , het gebeurt allemaal in open ruimtes. Enkel slapen doen ze binnen maar onder dikke dekens want, naast Engels, gebarentaal en privacy, kennen ze ook geen verwarming. Met als gevolg dat ik de laatste dag ziekjes in bed lag en wolkjes blies van de koude. De laatste dagen in Hanoi hebben we afgesloten met een goed diner als beloning voor de goede prestatie van onze geweldige chauffeurs Ben en Peter. Het verkeer in Vietnam is druk, stoffig en absoluut niet te vergelijken met België waardoor we ook een paar keer echt geluk hebben gehad. In ieder geval hebben onze jongens dat uitstekend gedaan!

Terwijl ik ziek in bed lig en met maagpijn een soepke opslurp, consumeren Marjolein, Peter en Ben een bbq en een laatste Bia Hoike (het Vietnamese bier van de tap). Buiten, natuurlijk. Op tijd bed in en samen naar de luchthaven. Peter en Marjolein richting Bangkok, Ben en ik naar Kuala Lumpur. Bedankt voor de fijne trip mannen! Junglespeeden doen we wel eens in België, tijd genoeg daar! Geniet nog van jullie reis en succes in Indië! See you at home.


Op naar Singapore en Sydney!

Week 5 & 6: Terug naar de tijd van ossenwagens, paard en kar en koken op een vuurtje in de grond in het midden van de keuken. 12 dagen Myanmar!

Een vlotte vlucht brengt ons tot Yangon, de hoofdstad van Myanmar waar Gui Geuns ons opwacht. Hij is de directeur van het BICC Peer en oprichter van een liefdadigheidsproject in Taunghy in Myanmar. Arme kinderen met ernstige aandoeningen die niet in staat zijn hun behandeling te bekostigen kunnen via dit project geopereerd worden door bekwame chirurgen. Een topproject!

Omdat er hier geen internationale banken zijn en Myanmar enkel kreukvrije, super nette euro- of dollarbiljetten wisselt heeft Hub een aantal eurobiljetten vanuit Peer meegegeven zodat we ons daar geen zorgen om moesten maken. Nogmaals, een dikke merci Hub! 

De eerste dagen verkennen we Yangon waarna we doorreizen naar Nyaung shwe met een nachtbus. De bus hadden we geregeld via een plaatselijk reisbureautje (lees: een living op het 3e verdiep van een klein rijhuisje). Aangekomen bij het busstation blijkt het ticket helemaal geen ticket naar Nyaung shwe en hebben we 20 euro voor niks betaald. Een goed begin! Stomme Birmeese taal waar we niks uit kunnen opmaken.. 

We geraken er uiteindelijk ‘prima’ met een lokaal busje (6 uur over bumpy roads met de knieën tegen onze kin) en blijven 2 dagen hier. De grenzen van Myanmar zijn nog nooit zo open geweest voor buitenlanders als nu en er kan gesproken worden van een toeristeninvasie. Zonder het boeken van kamers naar hier komen is bijna geen optie. Omdat de vraag veel groter is dan het aanbod is de prijs van een kamer verdrievoudigd, terwijl de kwaliteit er niet op vooruitgegaan is (een double room in 2011: 8 dollar, 2012: 30 dollar). Ook het personeel krijgt geen verdrievoudiging van hun loon. 

We huren een fiets en en trappen naar het meer. Hier leeft de Inle bevolking op paalwoningen op het meer. De meeste gezinnen hebben geen stromend water of elektriciteit. Kinderen zijn tevreden met een hele dag windvliegeren. Even weg van alle stress en drukte. 't Is mooi te zien hoe eenvoudig de mensen hier leven. Altijd vriendelijk, altijd een goeiedag en uitbundig gezwaai. Via een 2-daagse trektocht doorheen het mooie landschap trekken we naar Kalaw. ‘s Avonds eten en slapen we in een authentiek Myanmars dorpje. 2 ossen buiten, grootouders, kinderen en kleinkinderen binnen. Grootouders rond het zelfaangestoken vuurtje op de grond in de keuken, kinderen en kleinkinderen in de living, op matjes voor, natuurlijk, een tv en dvdspeler. Heel interessant te beleven hoe mensen hier leven. Erg primitief allemaal maar zo ontzettend chill en stressloos. Heerlijk. 

Op naar Bagan via, dit keer gelukkig, de juiste nachtbus. De tempels van Oud en Nieuw Bagan zien ontwaken bij zonsopgang en zien slapen gaan bij zonsondergang. Heel indrukwekkend! 3 dagen doorheen de regio gefietst, tempels en pagoda’s bezocht en Dhammales (leer van het Boeddhisme) gekregen van een monnik in zijn klooster boven het water. Myanmar afgesloten samen met Gui in een restaurantje in Yangon City. We gaan zeker ooit terug en voor een langere periode want er valt ontzettend veel te ontdekken, zien, beleven en ervaren in Myanmar. 

Terug in Kuala Lumpur. Blog aanvullen, foto’s uploaden, selecteren en op internet posten. Morgen richting Vietnam waar Marjolein en Peter ons zullen opwachten. Fijne feesten y'all! Maak er een goed 2013 van!

Week 4: Indonesië afsluiten aan Lake Toba en terug naar Kuala Lumpur

Na een weekje Bukit Lawang besluiten we met een beetje pijn in het hart om niet door te reizen naar Banda Aceh en het eiland Pula weh. Hier sloeg de tsunami het hardst toe, maar Pula Weh staat ook bekend als een van de mooiste plekken in Indonesië om te snorkelen en duiken. Budgetgewijs gekozen om door te bussen naar Lake Toba, een kratermeer iets meer ten zuiden van Noord Sumatra.
Hier geen witte stranden of koraal, maar wel een heerlijk rustig meer aan een eiland bewoont door het gezellige Batakvolk in de mooie, traditionele Batakhuizen. Onze eigen was in het meer gedaan. Groot respect trouwens voor de mensen die dit meerdere keren per week doen! Schrobben met een blok zeep en een borstel in de bloedhete zon in het meer om dan nog nauwelijks alle plekken uit de kleren te krijgen. De armen hebben het gevoeld! De volgende dagen verkennen we het eiland op een brommertje. Hierbij horen ook het hoogste punt van het eiland, het dorpje Tele en de hotsprings. Zwemmen in een bad van ongeveer 39°C tijdens een warme dag vol zon. Tis .. speciaal. Compleet niet uit te houden met andere woorden.. We sluiten de week af in onze hostel met de mensen die we de voorbije week hebben leren kennen. See you Indonesia! Omdat we graag Kerst en Nieuwjaar met Peter en Marjolein in Vietnam willen vieren, hebben we Kuala Lumpur als ons basiskamp gekozen, de thuishaven van Airasia. Myanmar kan niet overlands bereikt worden en dus boeken we maar een ticket op en af KL. In KL nemen we de tijd wat dingen op te zoeken, de stad in te gaan, nog wat dingen te kopen en vooral om onze rugzak voor Myanmar te pakken. We gaan 12 dagen dus 1 rugzak moet zeker volstaan. De rest laten we in de guesthouse, we komen toch terug. De avond voor onze vlucht leren we een jongen kennen die net terug is van een maand Myanmar en zijn verhalen en ervaringen maken ons extra nieuwsgierig!

Week 3&4: Van Thailand naar Indonesië via Maleisië!

Bus, trein, trein, bus, boot, bus, minivan, brommertje. Na een lange week vol reizen zijn we aangekomen in Bukit Lawang, Noord Sumatra. De habitat van de Oerang Oetang!

Een week geleden vetrokken we vanuit Thailand (Khao Sok National Park) richting Kuala Lumpur in Maleisië. Hier hebben we 3 dagen de tijd genomen om de stad te verkennen (Petronas Towers, KL Tower, Chinatown, …) en onze verdere trip doorheen Azië te regelen. Visa Myanmar? Check! Tickets Myanmar en Vietnam? Check! Afspraak met Peter en Marjolein in Ho Chi Minh? Check! Na deze dagen in de luxestad hebben we onze reis verder gezet richting Indonesië met een kleine tussenstop in het ubertoeristische, kitschige Melaka. Een boottocht, 11u durende busrit (geen airco, wel kakkerlakken, te luide Indonesische muziek en bumpy road), 4u minibus bevolkt door 22 personen in plaats van de toegestane 12 en een brommerritje later aangekomen in Bukit Lawang. Deze plaats maakt de lange weg er naartoe meer dan goed! Een tropisch regenwoud bewoond door oerang oetangs, tijgers, aapjes, olifanten, neushoorn en een zalig hostel met vriendelijke mensen, lekker (en vooral cheap!) eten en propere kamers. Opnieuw, the good life! =) Eerst even tijd genomen om te ontstressen van de lange rit en even helemaal niets te doen. Tijdens het ontbijt op onze 3e dag hier 2 oerang oetangs en een familie Gibbons zien slingeren in de bomen en we besluiten een 3-daagse trekking doorheen het Taman Nasional Gunung Leuser National Park te doen. 3 dagen trekken en 2 overnachtingen in de jungle geleid door Leng, onze gids. Alles is tot in de puntjes voorbereid. We krijgen toast met een groentenomelette als ontbijt, nasi goreng als lunch en kip met curry en sambal als avondeten. Ook krijgen we tijdens het trekken voldoende tijd om uit te rusten en wordt ons allerlei soorten lekker, aziatisch fruit aangeboden. We wandelen elke dag 4,5 tot 6 uur, zien 8 oerang oetans, hornbills, een varaan, gigantische mieren en we leren allerlei geheimen van de jungle. De laatste dag genieten we van de zon, zwemmen we in watervallen en tuben we terug naar onze guesthouse. Een heerlijke 3-daagse! Nu tijd voor bijslapen en de verhuis naar Lake Toba, meer in het westen van Sumatra.

Tot later!

Foto's - pt.01

London: de 747 staat al warm te draaien

Arrival in Bangkok

Tuktuk

View from the hotel in Bangkok

Beetje eten

Skytrain op

Netjes aanschuiven

MBK

Wèrm

Dan maar naar de eilanden

Aangekomen 

Omgeving checken

Kokosnoot nuttigen

Duikcursus

"You don't know how to eat fish"

Foto maken

Night Boat to Surat Thani

Koh Tao & Khao Sok

Sawasdee Kap/ Sawadee Kah!

Weer een weekje voorbij dus tijd voor een nieuw verslag!

Ben en ik melden met trots dat we beide certified open water divers zijn sinds donderdag! In Koh Tao na een beetje twijfelen toch besloten de duikcursus te volgen en man, wat een geweldige 4 dagen waren dat! Behoorlijk intensief ook wel want in de voormiddag kregen we 3 uur les en in de namiddag gingen we de zee in! Ben, ik, Carolina uit Spanje, Claudia uit Duitsland en onze instructrice Astrid uit Oostenrijk. Tof groepke en we zijn echt blij dat we het gedaan hebben. Ook voor het vervolg van onze reis gaat dat misschien nog voor mooie ervaringen zorgen!

Na de cursus nog een dagje volledig niks gedaan. Genoten van Koh Tao, het snorkelen, het lekkere eten en de mooie zonsondergang op het eiland. Vrijdagavond de nachtboot naar Surat Tani geregeld, meer in het zuiden van Thailand. Ook een heuse ervaring! Boot met 2 verdiepingen en per verdieping 70 smalle matrasjes naast elkaar. Raampjes open, voetjes buiten en al kijkend naar de sterren en meewaggelend op de golven in slaap gevallen voor een aantal uurtjes. 

Sinds vandaag in Khao Sok National Park waar vooral wandelen en zwemmen in het meer op het programma staat. Het plan hierna is doorgaan naar Maleisie maar aangezien dat plan ook zowat elke halve dag verandert, ga ik het hierbij laten. 21.45u hier. Pintje drinken en bedje in. Vandaag nog of morgen volgen de eerste foto’s!

Slaapzacht en tot snel!

Aangekomen in Azië!

We zijn begonnen aan onze blog. Hier een overzichtje van de eerste dagen.

Woensdag in de namiddag aangekomen in het bakkende, bloedhete Bangkok. Onze visa en ons hotel voor de eerste dagen bleek perfect in orde te zijn dus we konden snel douchen, dutje doen en de stad in. Heel grote stad met druk verkeer en een aantal erg toeristische trekpleisters zoals het MBK-shoppingcenter en Khao San Road waar ik al meteen merk dat het meezeulen van kleren overbodig was. Fruit (en zowat alle andere dingen, en ja, ook soep) in plastic zakjes, 1001 eetkraampkes en pintjes drinken bij Hub Drinking! Vervoer met de skytrain en tuktuk. Jetlag is a bitch. Slapen tot 13u, in slaap vallen om 04.00u. Bangkok is goed voor een aantal dagen maar we willen toch snel door naar een andere, iets rustigere plek.

Na 3 dagen nemen we een nachtbus en ochtendferry richting Koh Tao. Het eiland van snorkelen en duiken. Het eiland van zonnebrillen en teenslippers. Laat de 7 maanden zomer beginnen! +35°c hier en een zwoele, helderblauwe  zee. Tot nu toe de dagen doorgebracht met slapen, eten, zwemmen, lezen in de zon, brommertje rijden doorheen het hele eiland, snorkelen, opnieuw lezen , lekker thais eten en slapen. The good life! De foto's volgen! 

Tot de volgende! 

2 days to go