het is dinsdag 4 juni 2013 als ik deze blog schrijf. Dag 211. Nog een halve voormiddag te gaan in Sao Paulo voor ons vliegtuig naar het Belgenland vertrekt. Hoe hard ik er ook naar uitkijk iedereen terug te zien, het is toch met tranen in de ogen. De vlieger brengt ons van Lima via Bogota in Columbië naar Sao Paulo. We hebben enkel een avond en een nacht in Bogota en daar hebben we snel spijt van. 2 Colombiaanse vrienden nemen ons mee op sleeptouw doorheen de stad. Het is een zaterdagavond en een feestweekend dus dat komt goed uit! We slenteren langs en door drukbevolkte pleinen en straatjes en eindigen in een salsacafé. Muziek, dansen (van dat gedans waar wij, Europeanen, stikjaloers op zijn) en pintjes: leve Latino America!
Na het 2e vliegtuig in 1 weekend komen we aan in de grootste stad van Brazilië: Sao Paulo waar we een slaapplaats hebben bij 2 vrienden die we hebben leren kennen in Bolivië. Het doet deugd Ana en Guimmy weer te zien. Op een zondagavond aangekomen wil zeggen dat op maandag alle museums gesloten zijn. De centrale markt is wel open. Sau Paulo is echt enorm groot dus we zijn blij dat de metro ons naar de juiste plaats brengt. Onderweg naar de markt is het onbeschrijfelijk hoeveel mensen hier dakloos zijn. Ik word er stil van en vraag me of hoe dit probleem ooit oplosbaar wordt.
De regen in de namiddag doet ons schuilen in treinstation Luz, een van de mooiste van SP. Het is de moeite maar onze Antwerpen Centraal is toch nog net even iets anders. Voor onze bus naar Rio De Janeiro vertrekt, trekken we naar het stadion van SP waar ze een voetbalmuseum geopend hebben. Dit is ongetwijfeld het sjiekste museum dat ik ooit gezien heb. Het is duidelijk dat Brazilië zich voorbereidt op de wereldbeker 2014 want hier is ontzettend veel geld ingepompt. Natuurlijk draait het om voetbal en zijn belangrijkheid in Brazilië (we worden verwelkomd door een tegen de muur geprojecteerde Pele) maar het geeft ook een mooi beeld van de geschiedenis van dit land.
Rio De Janeiro! Zon, zee, strand en vooral veel vrouwen in strings, of zoals onze uitbater van de hostel in Ubatuba het noemde: flosdraad. Ik las de blog van 2 vrienden die 2 jaar geleden in Zuid Amerika geweest zijn en ze vertelden dat ze de mensen hier veel knapper verwacht hadden. Ik dacht hetzelfde maar dat valt inderdaad een beetje tegen. Maar dik, dun, klein, groot, ze lopen allemaal rond in kleine driehoekjes en veter op het strand. We kijken dan ook onze ogen uit op Ipanema Beach. Omdat hier volgend jaar de wereldbeker georganiseerd wordt, kunnen we het Maracana stadium niet missen. Het is pas afgewerkt en de openingsmatch is overmorgen dus we kunnen er niet in, verdorie. 's Avonds brengt een kabelkar ons tot op het hoogste punt van de Sugar Loaf mountain. 396 meter hoog. We komen net op tijd aan voor zonsonderdgang dus we zien alle lichtjes aangaan in de stad. Rio De Jeneiro, bergen en zee zover als we maar kunnen kijken. We zien zelfs vliegtuigen landen en opstijgen.
De 4 laatste dagen van onze reis brengen we door op een strand in Ubatuba. De ideale chillplaats voor het einde van onze 7 maanden. We slapen in de fijnste hostel tot nu toe, surfen voor een laatste keer op Zuid Amerikaanse golven en smullen van een visbarbeque. Het is zot te beseffen dat we binnen enkele dagen terug op Belgische bodem staan. Op onze laatste avond openen we een fles op het dakterras van Guimmy en Ana, terug in Sao Paulo. Voor onze laatste dag wandelen we naar de Banespa Tower vanwaar we de deze stad en zijn grootte kunnen bewonderen. Om 13u nemen we de laatste bus van onze reis naar de luchthaven. Wat een ontzettend dubbel gevoel want wat een enorme ervaring is dit geweest. Tis moeilijk beseffen dat dit het einde is. MAAR Frank geeft goed weer in België en het wordt dringend tijd iedereen weer terug te zien en Duvels te heisen. Haddich en tot inne week!
Liefs
Ben en Hannelore
Geen opmerkingen:
Een reactie posten