We kiezen ervoor om van Argentinië opnieuw de grens over te steken naar Chili en zo naar Bolivië te reizen. De weg van Salta (Argentinië) naar San Pedro De Atacama woestijn (Chili) is een must volgens verschillende bronnen en ondanks een gigantische kater (alcohol komt op grote hoogte pakken zwaarder aan dan thuis) is het een van de mooiste omgevingen tot nu toe. In San Pedro regelen we een tour naar Bolivië. Na het doorfietsen van de Valle De La Muerte, het aanschouwen van een zeer coole zonsondergang in Valle De La Luna en het drijven in de zoute Laguna De Cegar, kruipen we de jeep in voor de volgende 3 dagen. We steken de Boliviaanse grens over en ook deze trip is echt de moeite waard. We zien rode en grijze lagunas, geisers, flamingos met hopen, hebben een lama als huisdier in de eerste slaapplaats, slapen de 2de nacht in een hotel waar alles, van stoel tot tafel tot bed tot muren, van zout gemaakt is en eindigen op de grootste zoutvlakte ter wereld in Uyuni. Dit is echt een onwaarschijnlijke ervaring en de zonsopgang daar is ongetwijfeld de mooiste die ik ooit zag. Om van de omgevingen tijdens de trip nog maar te zwijgen.
Van Uyuni naar Tupiza tijdens de meest onaangename bustrip tot nu toe (lees: koud, ontbrekende ramen vervangen door plastiek en onverharde weg). Bolivië is zo anders dan Chili of Argentinië en ik heb de indruk hier het 'echtere' Zuid Amerika te zien en te voelen. Het is duidelijker armer dan de 2 voorgaande, maar ook traditioneler en veel minder westers. Niet westers, eigenlijk. Boliviaanse vrouwen zijn gekleed in gekleurde ronde hoepelrokken, dragen gekleurde vestjes gemaakt van wol, hun haar zit in 2 vlechtjes netjes afgebonden met een versiering en allemaal dragen ze een bolhoed op het hoofd. Spullen en kinderen worden via een wikkeltruc in een traditioneel Boliviaans kleed gewikkeld en op de rug gebonden. Mooi om te zien. Tupiza, aka the wild wild west van Bolivië. Dit keer geen boot, fiets, trein, wandelschoenen of bus, maar wel een paard waarmee we 2 dagen de omgeving verkennen. Niemand die zich geen echte cowboy zou voelen hier en hoewel Ben nooit langer dan 5 minuten op een paard zat, is hij de beste cowboy van ons allemaal. Onze kont, rug, been- en liespieren laten wel behoorlijk van zich horen de volgende 5 dagen. Potosi is onze volgende stop. In de mijn 'Cerco Rico' stierven 8 miljoen mensen en ook vandaag riskeren mannen er nog elke dag hun leven. Een ervaren mijnwerker leidt ons rond en laat ons zien hoe het leven van een mijnwerker eraan toe gaat. Het zijn schrijnende omstandigheden. Dag in dag uit de mijn in voor (de wettelijke toegestane maar vaak meer dan) 8uur werk in complete duisternis met enkel een hoofdlampje. De toegestane leeftijd is 18 maar we zien jongens van 15 jaar daar beneden...
Via Sucre reizen we door naar La Paz. Grote, witte gebouwen en een mooi stadsplein. Heel anders als de 3 vorige stadjes. In La Paz nemen we de tijd om souveniers in te slaan voor thuis en eventjes goed ziek te zijn. Bolivië verlaten zonder 'de schijterij', 't was te mooi om waard te zijn. We mountainbiken de 'meest dodelijke weg ter wereld' naar beneden, Ben beklimt Huayna Potosi (6088meter) en behaalt verdienstelijk 5800meter. Het is ongelooflijk hoe de hoogte een impact heeft op het volledige lichaam. Er is zo ontzettend weinig lucht waardoor mijn hele lijf zonder energie valt en ik ziek word. Geen berg voor mij, ik blijf steken op 5130 meter. Met een propellervliegtuig vliegen we van El Alto, de hoogste luchthaven ter wereld, naar Rurrenabaque waar de pampas op ons wacht. Rivierdolfijnen, alligators, toekans en nog 30 andere soorten vogels, hamsters zo groot als schapen, anaconda's en duizenden muggen. Ondanks dat Ben in 2 voeten door dolfijnen gebeten is en we onderuit gaan met onze brommer is het een goede week.
De San Pedro gevangenis in La Paz is een speciale gevangenis. Bewakers staan er enkel buiten en in de inkomhal, binnen wordt alles gegereld door de gevangenen zelf die leven volgens een bepaalde hiërarchie. Ze werken er (verkopen ijsjes, zelfgemaakte juwelen, eten, ...) en met dat geld wordt alles betaald en werken ze zichzelf omhoog op de ladder van 'gevangenen van San Pedro'. Misdadigers mogen niet buiten, vrouwen en kinderen van wel binnen. Vroeger werden er rondleidingen georganiseerd voor toeristen (door gevangenen zelf, voor geld uiteraard) maar sinds het boek 'Marching Powder' over de werking van de gevangenis, wordt dit niet meer toegestaan. In Rurrenabaque vertelt een jongen van New York dat er een Belg opgesloten zit in San Pedro en we gaan hem bezoeken tijdens onze laatste week in La Paz. Benjamin had als 18-jarige het plan drugsbaron te worden en is op 21-jarige leeftijd aangehouden op de luchthaven van La Paz op weg naar huis met cocaïne verstopt in zijn kleren. Hij zit al 1 jaar en 4 maanden opgesloten en zijn proces wordt elke keer uitgesteld. Op deze manier kan hij natuurlijk niet terug naar België. Hij heeft wel een gsm waardoor hij contact kan houden met zijn ouders. De eerste dag mogen we enkel met hem praten achter tralies. De volgende dag zeggen we dat we familie zijn en worden we toegelaten in de gevangenis. We praten 2 uur met hem in zijn cel. Benjamin is een slimme jongen die een fout gemaakt heeft waarvan hij zich bewust is. Hij is een boek aan het schrijven en wil na zijn tijd graag in het bedrijf van zijn vader aan de slag gaan. Met drugs wil hij niets meer te maken hebben. We nemen afscheid en het is een raar en moeilijk gevoel hem daar te moeten achterlaten. We hopen dat hij snel een proces krijgt, zodat hij zijn straf in België kan uitzitten.
Copacabana aan Lake Titicaca is onze aflsuiter in Bolivië. Een wandeling op Isla Del Sol en de bus naar Puno, Peru!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten